Есць дарогі вялікія. Пабудаваныя адпаведна патрабаванням часу, роўнымі стужкамі імчацца яны ў бязмежную далячынь. Гэта – аўтабаны, па якіх імчыць цывілізацыя, спяшаючыся хутчэй пакарыць будучыню.
А ёсць дарогі малыя, незаўважныя і непрыметныя. Лепш сказаць, сцежкі, што хаваюцца ў полі, лузе, на лясным ускрайку, быццам гуляючы з намі ў хованкі. Хто з нас у маленстве здавался вялікай дарогай, імкнучыся па якой, мы раслі, сталелі, набіраліся жыццёвай мудрасці.
Такая сцежка калісьці прывяла мяне ў гімназію – месца, дзе, на мой погляд, злучаюцца вялікія і малыя дарогі. З малых, нясмелых дзяўчынак і хлопцаў тут вырастаюць разважлівыя, адкрытыя, акрыленыя марамі дзяўчаты і юнакі. Не “вінцікі ў механізме часу”, а людзі думаючыя, разважаючыя, паступаючыя. Людзі, якія не чакаюць плёну ад будучыні, а ствараюць будучыню самі. Адным словам, агенты перамен.
Усё гэта – мая гімназія, у якую кожную раніцу мяне вядзе незаўважная сцежка. Сцежка, якая, я ўпэўнены, стане для ўсіх навучэнцаў маёй гімназіі вялікім шляхам ў жыцці.
Каптур Антон, выпускнік 2016 года
Вучыцца—гэта праца. Так, менавіта праца, бо навучанне—справа, на якую ў нас не толькі ёсць права, але якую мы павінны абавязковы выканаць—гэта наш “дзіцячы” абавязак. А абавязкі бываюць розныя: якія патрэбны, якія церпіш, якія любіш.
Хачу паведаміць пра адзін дзень з жыцця гімназіі. Дзень у гімназіі пачынаецца не з першым званком, а з першымі вучнямі ці настаўнікамі, якія ўваходзяць у гімназію. І з кожным новым чалавекам гімназія становіцца ўсё больш падобнай на вулей, поўны абуджаных ад сну пчол. Калі ж празвініць званок, вучні і педагогі разыдуцца па класах, на калідорах зробіцца ціха і спакойна.
На працягу дня можна заўважыць, што кожны паверх будынка жыве сваім жыццём. На першым паверсе заўсёды многа народу: у фае ходзяць людзі, у класах шмат вучняў 5-7 класаў. У бакавым крыле амаль заўсёды ціха і спакойна. На другім паверсе значна больш старшых вучняў і настаўнікаў, на “мосціку” заўсёды ёсць людзі, каля спартзалы і кабінета інфарматыкі вучні чакаюць настаўнікаў перад заняткамі. А вось трэці паверх—гэта асобная справа: там амаль заўсёды ціха, нават на перапынках, бо разам з класамі тут змяшчаецца кабінет дырэктара, і вучні на трэцім паверсе самыя сталыя—выпускнікі.
За дзень у школе адбываецца шмат розных падзей. У кожнага вучня свой любімы ўрок, на які ідзе ён як на свята. Але вучыць трэба ўсё. Таму ў вачах і рухах вучняў заўсёды ёсць і радасць, і сум. Жыццё гімназіі, як і жыццё ў навакольным свеце, рознае, шматбаковае і не пазбаўлена індывідуальнасці. Яшчэ школа—гэта не толькі крыніца ведаў, але і месца, дзе дзеці знаёмяцца, знаходзяць новыя заняткі, знаходзяць свае таленты. Гімназія дапамагае ім і ў гэтым.
Асабіста я вельмі рады таму, што вучуся ў гімназіі. І хоць гісторыя яе не вельмі вялікая, назва нашай “Alma mater” гучыць не толькі ў рамках нашага Браслава, яе ведаюць ва ўсёй краіне і за яе межамі. Тут працуюць сапраўдныя майстры педагагічнай навукі, якія сваімі ведамі робяць з малых дзяцей разумных і адукаваных маладых людзей, за якімі будычыня. Менавіта таму ўсе гімназісты ганарацца сваім становішчам сярод вучняў Браслава і намагаюцца быць дастойнымі прадстаўнікамі нашай вялікай гімназічная сям‘і.
Паплаўскі Аляксандр,
Выпускнік 2016
Вось ужо прайшло пяць гадоў, як я скончыла гімназію…Як хутка ляціць час… Здаецца, зусім нядаўна маленькай дзяўчынкай, поўнай мар і надзей, я зайшла ў гэты цудоўны, прыгожы, вялікі, але незнаёмы мне будынак у якасці вучаніцы 5-га класа. Усё было такім новым, незнаёмым і хвалюючым. Здавалася, столькі ўсяго цікавага і нязведанага чакае мяне наперадзе…
Гімназія сыграла вялікую ролю ў маім жыцці. Тут прайшла большая палова майго дзяцінства і юнацтва, адбылося станаўленне мяне як асобы, якой я з’яўляюся ў дадзены момант. У гімназіі я атрымала не толькі навуковыя веды, карысныя для дальнейшай адукацыі, але таксама перажыла шмат жыццёвых ўрокаў і эмоцый, якія застануцца са мной на працягу ўсяго майго жыцця. Гімназія была для мяне месцам, дзе я ўпершыню спазнала, што такое сапраўднае сяброўства, дабрыня, павага, узаемападтрымка, адчула першае каханне. Жыццё чалавека, як вядома, не можа складвацца толькі з пазітыўных момантаў. Тут я таксама паспрабавала на смак першую няўдачу, расчараванне і нават здраду. Але, дзякуючы гэтаму, я стала больш моцнай і сталай асобай.
Хочацца таксама адзначыць, што гімназія шмат ў чым паўплывала на выбар маёй будучай прафесіі. Дзякуючы такім вопытным, таленавітым, творчым, энергічным і пазітыўным настаўнікам, я вырашыла звязаць сваё жыццё з педагогікай і вывучэннем замежных моў.
У гэтым годзе гімназія зноў добразычліва расчыніла мне свае дзверы. Па волі лёсу я зноў апынулася тут, але ўжо не ў якасці вучаніцы, а ў якасці настаўніцы. У мяне зноў з’явілася магчымасць прайсціся па гэтых родных, дарагіх майму сэрцу калідорах, дакрануцца да знаёмых сцен ,успомніць самыя прыемныя моманты майго дзяцінства і вучобы, адчуць пах і атмасферу гімназіі - храма майго дзяцінства. Асабліва хвалюючым момантам для мяне было 1-га верасня, калі я ўдзельнічала ў святочнай лінейцы ў новай для мяне ролі, ролі настаўніцы.
У заключэнне я хачу падзякаваць усім педагогам гімназіі за іх добрасумленную працу і пажадаць невычэрпнай жыццёвай энергіі і душэўнай маладосці, а маёй дарагой гімназіі - дальнейшага развіцця і росквіту.
Пуйша Вікторыя Аляксандраўна,
выпускніца Браслаўскай гімназіі,
настаўніца англійскай мовы Браслаўскай гімназіі
В четверг, 9 апреля, для учеников 6-ых классов состоялась очередная встреча в рамках акции «Разговор с выпускником» Лукша Ирина — в прошлом ученица гимназии, сегодня — молодая мама, увлеченная созданием сладких букетов. Гостья рассказала шестиклассникам о своем увлечении рукоделием, о том, как и почему появлялись конфетные букеты, а ребята восхищались выставкой работ бывшей гимназистки, с замиранием следили, как из-под ее пальцев происходило рождение цветка, удивлялись тонкому вкусу и мастерству соединения цветов в букет. За работой Ирина вспоминала об одноклассниках, уроках, гимназических буднях и праздниках, о выборе профессии и жизни, о том, что всегда будет жить в сердце и памяти В конце встречи шестиклассники пожелали гостье неиссякающего вдохновения и решили, что в скором будущем непременно встретятся еще не раз на мастер-классе с тем, чтобы и самим научиться нести радость родным и друзьям.
Доброе утро, день или вечер!
Нашла парочку минуток в моем плотненьком графике и вот -- вуаля!!—пишу вам.
Я недавно поступила в Сорбонну и переехала в Париж, поэтому очень много дел – учиться, работать, документы готовить, ну еще личная жизнь, друзья, вот как-то так здесь.
Пару слов о том, что было до этого – отучилась в гимназии, поступила в Лингвистический университет, по разным программам поездила по Америке, Англии, Европе, отработала преподавателем английского и испанского в МГЭУ имени АД Сахарова, поехала работать в Венесуэлу, вернулась, готовилась к поступлению на международные отношения в Европе, поступила в Варшаву, Барселону, Париж. И выбрала Париж. Кстати, Сорбонна очень похожа на гимназию в преподавании – они учат думать, размышлять и не все принимать на веру. Правда, здесь студенты – более любопытные, они сами заинтересованы в получении знаний, а преподаватели – это помощники, которые помогают что-то понять, если не понятно. Пару лет назад я услышала, как французский посол в Беларуси, когда его спросили, что он думает о беларусах, ответил, что они не очень любопытны. И я тогда не поверила ему или не хотела поверить. Но сейчас, находясь во Франции уже полгода, я поняла, что он просто сравнивал белорусов с французами. Да, в этом он прав. Здесь французам очень интересно понять что-то новое, узнать что-то интересное, прочитать дополнительно какую-то информацию. Я очень благодарна гимназии за то, что она научила меня это делать и научила меня мыслить.
Спасибо вам, мои хорошие, любимые, терпеливые учителя!! Кстати, все из дополнительных предметов, которые я изучала в гимназии, мне пригодились. И даже очень! Об этом я рассказала в своем маленьком вечернем видео, которое высылаю вам вместе с этим письмом. (Видео)
Я верю в то, что мечты исполняются, надо быть только открытым к возможностям, которые открываются перед тобой, и в каждой ситуации видеть что-то позитивное, какой-то урок или новый шанс. И работать, работать и работать над собой, над предметами, экзаменами, отчетами, повышением квалификации, развивать и узнавать себя, свои новые увлечения, интересы и не останавливаться на достигнутом.
Всего вам хорошего и с весной!!!
Счастливо!!
С любовью,
Елена Ковалевская
5 марта 2015 года состоялся очередной этап акции «Разговор с выпускником». Говорят, что всё главное в судьбе человека начинается со школы. Интересно, часто ли выпускники вспоминают нашу гимназию? Какой след она оставила в их жизни? Семь лет учёбы в гимназии—это много или мало? Может ли быть дружба с учителем? Если да, то на чём она должна быть основана? Что сложнее: учиться в гимназии, университете или работать? Гимназия и учащийся, как эти два слова взаимосвязаны были лет 10-15 назад и сейчас?
На эти и другие вопросы постарались получить ответы учащиеся гимназии во время встречи с представителями отдела образования, спорта и туризма Браславского райисполкома. В родные стены гимназии пришли
Петушко О. С., Жук В. А., Кезик О. В., Леонова А. П. Выпускники делились воспоминаниями о днях учёбы с присутствующими в зале, давали советы и подсказки нынешним гимназистам. В заключении встречи гости пожелали учителям—оптимизма и бодрости, учащимся—получения знаний и уверенности, а любимой гимназии—процветания и удачи!
2015 год особенный в жизни гимназии. Нам исполняется 20!
Накануне этой знаменательной даты в гимназии стартовала акция «Разговор с выпускником». На информационный час были приглашены наши выпускники, а ныне сотрудники правоохранительных органов Браславского района Мацук С. В., Шевчук С. П., Болтунов В, В., Антонов А. В. Ведущие встречи, учащиеся 10 класса Петкун А. и Гирса Д., задавали вопросы выпускникам, а те в свою очередь делились с присутствующими своими воспоминаниями о днях учёбы в гимназии, уроках и своих одноклассниках.
Оглядываясь на школьные годы, представители правоохранительных органов давали советы нынешним гимназистам, обращали внимание на трудности, подсказывали, как преодолевать преграды в жизни, предостерегали от ошибок.
Встреча прошла в дружеской и тёплой атмосфере. Выпускники с уважением отзывались о гимназии и учителях, с уверенностью отмечали, что именно гимназия дала им правильный ориентир в жизни и воспитала в них лучшие качества. В завершении разговора выпускники и нынешние гимназисты пожелали друг другу удачи, уверенности и покорения новых вершин, а любимой гимназии—процветания.